Έφτασε ξανά το βράδυ
κι εγώ είμαι μοναχός,
να ζητάω στο σκοτάδι
της αγάπης σου το φως.
Να ‘νιωθες λίγο τον πόνο,
ν’ ακουμπούσες την πληγή,
για να δεις πόσο ματώνω
στη δική σου τη σιωπή.
Στη δική σου τη σιωπή.
Ήρθε πάλι μεσημέρι
και σε ψάχνω στα στενά,
αχ, και να ‘ταν να σε φέρει
ο αγέρας που φυσά.
Να ‘νιωθες λίγο τον πόνο,
ν’ ακουμπούσες την πληγή,
για να δεις πόσο ματώνω
στη δική σου τη σιωπή.
