Να ‘χα καρδιά από σίδερο,
να μη βογκάει στον πόνο
και μια ψυχή αναίσθητη,
ίδια με τη δικιά σου,
για να μπορώ ν’ανέχομαι
τα τόσα βάσανά σου.
Εσύ, βρε τρισκατάρατε,
θα είσ’ ο δήμιός μου,
εσύ η μαύρη μοίρα μου,
εσύ ο θάνατός μου.
Μάνα γιατί με γέννησες
και με ‘κανες γυναίκα,
για να τραβώ μαρτύρια,
σαν να ‘μαι κολασμένη,
δε με ‘πνιγες να γλίτωνα,
μανούλα μου, καημένη.
Εσύ, βρε τρισκατάρατε,
θα είσ’ ο δήμιός μου,
εσύ η μαύρη μοίρα μου,
εσύ ο θάνατός μου.
Να ‘χα καρδιά από σίδερο,
να μη λυγάει στ’ ανέμια,
αφού με καταδίκασε
η τύχη η δική μου,
να παντρευτώ ένα δαίμονα,
που παίρνει την ψυχή μου.
Εσύ, βρε τρισκατάρατε,
θα είσ’ ο δήμιός μου,
εσύ η μαύρη μοίρα μου,
εσύ ο θάνατός μου.
