Να `χε μπορώ την σκέψη μου να τηνε φυλακίσω
για να με `φησει ελεύθερο απόψε να γλεντίσω.
Κάθε χειμώνα τα πουλιά μισένε σ’ άλλο τόπο
μα δεν ξεχνούνε τη φωλιά που χτίσανε με κόπο.
Έλαμψε η καβαλλαριά κι έγινε η νύχτα μέρα
με το δικό σου ερχομό ακριβοθυγατέρα.
Ότι σκεπάζει ο ουρανός κι όπου ο ήλιος λιάζει
έψαξα μα δεν έβρηκα γυναίκα να σου μοιάζει.
Είσαι κορφή Καβαλλαριά απάτητο λημέρι
έκεια φωλιάζουν οι αετοί χειμώνα καλοκαίρι.
