Έχεις ξετρελάνει την Αθήνα
με το έξαλο μπλου τζιν,
κι όλοι που σε ξέραν Κωνσταντίνα,
σε φωνάζουνε Ναντίν.
Μας τρελαίνεις, Ναντίν, με το άσπρο σου το τζιν,
και παιδεύεσαι, δε μαζεύεσαι,
όλο βόλτα γυρνάς, τον Τραβόλτα κοπανάς,
και μπερδεύεσια, αχ, δε μαζεύεσαι.
Πάνω στη φαρδιά σου πουκαμίσα,
κόμπο δένεις και κοιτάς
αν τ’ αγόρια σε κοιτάνε ίσα,
Κωνσταντίνα, πού το πας.
Μας τρελαίνεις, Ναντίν, με το άσπρο σου το τζιν,
και παιδεύεσαι, δε μαζεύεσαι,
όλο βόλτα γυρνάς, τον Τραβόλτα κοπανάς,
και μπερδεύεσια, αχ, δε μαζεύεσαι.
