Σάπια λεμόνια στα νερά του λιμανιού
και στα Λαδάδικα μια μπόχα που ταγγίζει.
Στενά δρομάκια μού ξανάρχονται στο νου.
Τρένα που αγκομαχάνε στο σταθμό,
το λεωφορείο για τη Νέα Μενεμένη,
μα δε θυμάσαι ούτε οδό ούτ’ αριθμό
ούτ’ αν την λέγανε Σταυρούλα η Ελένη.
Σπίτια μικρά με τα παλιά καφασωτά
αιώνες πλάι στο Κάστρο μένουν κουρνιασμένα.
Για σένα τώρα πια κανένας δεν ρωτά.
Τρένα που αγκομαχάνε στο σταθμό,
το λεωφορείο για τη Νέα Μενεμένη,
μα δε θυμάσαι ούτε οδό ούτ’ αριθμό
ούτ’ αν την λέγανε Σταυρούλα η Ελένη.
Μοιάζεις εξόριστος σε δύσκολους καιρούς
σε πολιτείες μακρινές, σε ξένα μέρη.
Του Καζαντζίδη το παράπονο ακούς.
Τρένα που αγκομαχάνε στο σταθμό,
το λεωφορείο για τη Νέα Μενεμένη,
μα δε θυμάσαι ούτε οδό ούτ’ αριθμό
ούτ’ αν την λέγανε Σταυρούλα η Ελένη.
