Μακριά απ’ του κόσμου την πνοή
περνούσα ξένοιαστη ζωή με τη Νιόβη,
κι ήμουν ο επί γης Θεός,
όλα τ’ αστέρια κι ο ουρανός για τη Νιόβη.
Ήταν ωραία η αρχή
μα τώρα δάκρυα βροχή, για ‘μας τους δύο,
μπήκε ο τρίτος σαν εχθρός,
μας πλήγωσε ο χωρισμός μ’ ένα αντίο.
Κρύβεις, Νιόβη, μυστικά
κι όλο γελάς ειρωνικά κι οργώνεις την Αθήνα
κι εγώ περνώ τα δειλινά μόνος
και κλαίω στα στενά κι εσύ περνάς με λιμουζίνα.
Ο τρόπος σου ήτανε σκληρός
μα δε θα σβήσει ο καιρός το παρελθόν μας,
άλλονε βρήκες, εραστή,
κομμάτια έγινε η κλωστή απ’ το δεσμό μας.
Όσο κι αν κλάψω, ό,τι κι αν πω,
δε ντρέπομαι που σ’ αγαπώ και ζω για σένα,
κι όμως, εσύ δε με πονάς
και δε σε νοιάζει που φιλάς δυο χείλη ξένα.
Κρύβεις, Νιόβη, μυστικά
κι όλο γελάς ειρωνικά κι οργώνεις την Αθήνα
κι εγώ περνώ τα δειλινά μόνος
και κλαίω στα στενά κι εσύ περνάς με λιμουζίνα.
