Δεν αντέχω να μην ξέρω τι γυρεύεις
Δεν αντέχω να μην ξέρω που γυρνάς
Τρέμω μόνο με τη σκέψη ότι φεύγεις
Και πονάω με τη σκέψη πως γερνάς.
Δεν αντέχω να γυρίζω σε άδειο σπίτι
Να σαλεύουν οι κουρτίνες κι οι σκιές
Να σαλεύει το μυαλό μου από τη λύπη
Και τα νεύρα μου να παίζουν σαν χορδές.
Νιώθω σχεδόν να μην υπάρχω
Νιώθω σχεδόν να λιγοστεύω σαν λευκό κερί
Νιώθω σχεδόν να μην υπάρχω
Βάζω φωτιά μα η νύχτα μένει πάντα παγερή.
Δεν αντέχω το ξεκάρφωμα της μέρας
Να σε διώχνω απ’ το μυαλό μου με δουλειά
Θέλω μόνο να με πάρει ο αέρας
Σαν τη δύση που κοιμίζει τα πουλιά.
Δεν αντέχω να με βλέπουν με συμπόνια
Να μου λένε πως δεν τέλειωσε η ζωή
Να κεντάω τα πιο πένθιμά μου χρόνια
Στο πουκάμισο που φόραγες εσύ.
Νιώθω σχεδόν να μην υπάρχω
Νιώθω σχεδόν να λιγοστεύω σαν λευκό κερί
Νιώθω σχεδόν να μην υπάρχω
Βάζω φωτιά μα η νύχτα μένει πάντα παγερή.
