Είμ’ αλανιάρα μερακλού
Φουμάρω το χασίσι (κι όμως σ’ αυτή τη ζήση)
Γι’ αυτό μου βγάλαν τ’ όνομα πως αγαπώ δερβίση
Εγώ δερβίση θ’ αγαπώ
Ώστε που να πεθάνω
Κι αν τον εχάσω κι άλλονε ντερβίση θε να πάρω
Οπού σταθώ κι οπού βρεθώ
ντερβίση να με λένε
Μα και για τον (ψευτόκοσμο) κουτόκοσμο τα μάτια μου δεν κλαίνε
Μ’ αρέσουν οι ντερβίσηδες
Γιατί ‘ναι μερακλήδες
Είναι πολύ γιαβάσηδες και λίγο μπελαλήδες
Γεια σου Σαμιωτάκη
