Δεν την πρόσεχα τα βράδια που γυρνούσε,
στο φτωχικό μου το σπιτάκι την τρελή,
ήταν γυναίκα μου η πανούργα και πουλούσε,
το κορμί της σ’άλλον, η μπαμπέσσα η πονηρή,
ήταν γυναίκα μου η πανούργα και πουλούσε,
το κορμί της σ’άλλον, η μπαμπέσσα η πονηρή.
Δεν μπορούσα να βαστάξω σαν την είδα
αγκαλιασμένη μ’ έναν άλλο στη γωνιά,
μες στη ταβέρνα μπαίνω σαν την νυχτερίδα
και μες στη τρέλα μου την πλήγωσα βαριά,
μες στη ταβέρνα μπαίνω σαν την νυχτερίδα
και μες στη τρέλα μου την πλήγωσα βαριά.
Ντροπιασμένος στη ζωή για μια μπαμπέσσα,
που μου ‘χε τάξει αγάπη αιώνια και χαρά,
γραφτό μου ήταν να την κάνω εγώ γυναίκα,
να με τυραννά και να με σέρνει στα δεσμά,
γραφτό μου ήταν να την κάνω εγώ γυναίκα,
να με τυραννά και να με σέρνει στα δεσμά.
