Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο μεγάλο ήλιο
αυτήν που αγαπώ.
Νύχτα λιμάνι απάνεμο, αν μόνος απομείνω
σε σένα θα δοθώ.
Της νύχτας η κρυφή θωριά και της καρδιάς η ψύχρα
είναι βαριά αν μοναχά η εικόνα της μου μείνει.
Όνειρο θα ’ναι ψεύτικο, στα χείλη μου μια πίκρα
του Μανδραγόρα το φιλί μου η μοναξιά θα πίνει.
Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο δειλό μου πόθο
αυτήν που τυραννώ.
Νύχτα στα σπλάχνα σου έγειρα, κοιμήθηκα για λίγο
και στης ψυχής το μαύρο σου τραγούδι δόθηκα.
Νύχτα μια μέρα μου `δωσες, να μείνω ή να φύγω
κι απ’ τη δικιά σου σκοτεινιά στο φως σου χώθηκα.
Νύχτα τα μάτια μου έκλεισα να φύγω απ’ τους ανθρώπους
αυτούς που αγαπώ.
Νύχτα με καταράστηκες να ζω σ’ ανίερους τόπους
μ’ αυτούς που εξαπατώ.
