Μια γλυκιά σιωπή μες στον κήπο ανθεί,
τα άστρα με οδηγούν ως την αυγή,
αχ και να ξέρες πόσο σ’ αγαπώ,
μες στις νύχτες της Μόσχας…
Η ζωή κυλά σαν τον ποταμό,
ασημένιο φως μες στο νερό,
το φεγγάρι μας θα σου τραγουδά
για τις νύχτες στη Μόσχα…
Κι η φωνή μου τρέμει σαν με κοιτάς
σκύβω το κεφάλι χαμηλά,
πως να σου το πω, το ‘χω μυστικό
μες στις νύχτες της Μόσχας…
Το όνειρό μας σβήνει η Ανατολή
πριν προλάβει ο ήλιος να μας βρει,
θέλω να σου πω, πόσο σ’ αγαπώ
σαν τις νύχτες της Μόσχας…
