Και απόψε θα περάσω στην ταβέρνα τη μικρή,
και θα πιω και θα κεράσω το Μανώλη το μπεκρή,
θα μου πει για την αγάπη, τη ζωή και τους καημούς
κι όταν φύγω, θα `χω κάτι να μου διώχνει τους θυμούς.
Αχ, ποιος μας κυβερνά Μανώλη
και στη ζωή πονάμε όλοι,
γιατί να γεννιόμαστε μονάχοι,
ποιος τα κλειδιά του κόσμου να `χει,
ποιος μας κυβερνά Μανώλη, ποιος μας κυβερνά,
ποιος μας κυβερνά Μανώλη κι η ζωή γερνά.
Μες στο έρημό μου σπίτι με τα κάδρα τα παλιά,
σαν αλήτης, σαν σπουργίτι που δεν του `δωσαν φωλιά,
περιμένω ν’ ανταμώσει η ζωή μου η πικρή
όταν πάλι σουρουπώσει, το Μανώλη το μπεκρή.
Αχ, ποιος μας κυβερνά Μανώλη
και στη ζωή πονάμε όλοι,
γιατί να γεννιόμαστε μονάχοι,
ποιος τα κλειδιά του κόσμου να `χει,
ποιος μας κυβερνά Μανώλη, ποιος μας κυβερνά,
ποιος μας κυβερνά Μανώλη κι η ζωή γερνά.
