Ο Μήτσος στα δεκάξι του ήρθε απ’ την Ελασσόνα
παράνομος στο τρένο φυγάς λαθρεπιβάτης
στην πίσω τσέπη του είχε μια ξύλινη σφεντόνα
πουλάρι είναι η ζωή κι ο Μήτσος αναβάτης
γλυκό, δροσιά και μοναξιά στην φωτισμένη Ομόνοια,
πανσιόν φθηνή και γέρικη μες στο Μεταξουργείο.
Έμποροι, πόρνες, ξέμπαρκοι και βρώμικα σεντόνια
κι ο Μήτσος βγαίνει άοπλος στης πόλης το σφαγείο.
Καλώς μας ήρθες Δημήτρη σ’ αυτήν την πόλη την τρανή,
τράβηξε τώρα τον σύρτη, χαμήλωσε τη φωνή.
Ο Μήτσος είναι άμαθος κι η πόλη ξελογιάστρα
στους δρόμους πλεονάζουνε βιτρίνες και σαΐνια
δεν βλέπει ήλιο το πρωί ούτε τη νύχτα τ’ άστρα
κι ό,τι έχει ο Μήτσος ακριβό το ξεπουλάει στη φτήνια.
Σκοτώνει μπόλικα άλογα κι ο Μήτσος ξεπεζεύει
το μόνο που άξιζε εδώ ήταν ο Παρθενώνας.
Σαν σκευοφόρος ζουλιχτός χιλιόμετρα μαζεύει
κι αδημονεί να ξαναμπεί στην αγκαλιά της Ελασσόνας.
Ποτέ δε μ’ έκανες φίλο πολύ απάνθρωπη πόλη
αντί σφεντόνα από ξύλο, έπρεπε να `χα μπιστόλι.
