Ο Χαΐνης

Ωσάν το έρημο δεντρί
που ‘ναι στ’ αόρι απάνω
μ’ αρέσει να ‘μαι αμοναχός
με τσι πολλούς δεν κάνω

Κι άμας ο κόσμος σκοτεινιά
γεμίζει να γυρίζω
Χαΐνης και τση χαραυγής
τσ’ ελπίδες να σκορπίζω