Ξυπνάω μ’ έναν πυρετό
κι ακούω ένα βουητό
σαν τη μύγα μες στο γάλα,
σαν το γέλιο μες στο κλάμμα.
Δίνω ένα σάλτο και περνώ
έξω απ’ τα σύνορα του νου
κι εκεί, στα βάθη, συναντώ
έναν άγγελο τού παράξενου.
Έξω απ’ τα σύνορα του νου,
άγγελος του παράξενου.
Είν’ η μικρή μου λυγερή
που νυχτικό λευκό φορεί,
του παραδείσου κηπουρός,
της καρδιάς μου θυρωρός.
Μέσα απ’ τα μαύρα της μαλλιά
περνώ στη ραχοκοκαλιά,
μα στο γλυκό της το κορμί,
το μυαλό μου λοξοδρομεί.
Έξω απ’ τα σύνορα του νου,
άγγελος του παράξενου.
Ενώ τ’ αυτάκι σου φιλώ,
ταξίδι μου, εσύ, τρελό,
μες στον καθρέφτη του γιαλού
θα σαλπάρουμε γι’ αλλού.
Και πίνοντας γλυκό κρασί
θα ξαναβρούμε το νησί,
θα ξαναγίνουμε δυο μάγοι,
Ροβινσώνες, Λωτοφάγοι.
Έξω απ’ τα σύνορα του νου,
άγγελος του παράξενου.
