Σ’ όλα μου τα χρόνια τον ήλιο αποζητάω,
απόκληρος της μοίρας γυρίζω στη ζωή,
ο πόνος μ’ αγκαλιάζει, τη λύπη τραγουδάω
κι ατέλειωτη, μια πίκρα, βαραίνει την ψυχή,
ο πόνος μ’ αγκαλιάζει, τη λύπη τραγουδάω
κι ατέλειωτη, μια πίκρα, βαραίνει την ψυχή.
Το σπίτι μου το χαμηλό ο ήλιος δεν το ξέρει,
στον ίσκιο στέκει σιωπηλό, χειμώνα καλοκαίρι.
Εκεί που λέω “φτάνει”, η τύχη μου αλλάζει,
καινούργιες μέρες θα ‘ρθουν με νέον ουρανό,
ξανάρχεται σκοτάδι και τ’ όνειρό μου σφάζει,
κι ομίχλη με τυλίγει σαν δέντρο μοναχό,
ξανάρχεται σκοτάδι και τ’ όνειρό μου σφάζει,
κι ομίχλη με τυλίγει σαν δέντρο μοναχό.
Το σπίτι μου το χαμηλό ο ήλιος δεν το ξέρει,
στον ίσκιο στέκει σιωπηλό, χειμώνα καλοκαίρι.
