Στις γειτονιές του Πειραιά έτρεχες σαν αντάρτης,
στ’ όνειρο κάθε κοριτσιού είχες την πρώτη θέση,
ήσουνα πάντα ο αρχηγός, πάντα ο επαναστάτης
κι όλοι σ’ ακολουθούσαμε, τότε, στη συμμορία.
Μα ήρθε εκείνο το θεριό που χρόνο το `χουν βγάλει
κι η συμμορία σκόρπισε, σε χάσαμε, αρχηγέ μου,
σκληρά μας χτύπησε ο εχθρός, τη χάσαμε τη μάχη,
μας πήρανε τη γειτονιά, τ’ απόρθητο το κάστρο.
Τίποτα δεν έγινε, δικέ μου,
τίποτα δεν έμεινε, αρχηγέ μου.
Στις γειτονιές του Πειραιά, όπου καυγάς και μέσα,
σκληρός σαν βράχος, τσαμπουκάς, κανέναν δε φοβόσουν,
μα ήρθε εχθρός πιο δυνατός και χτύπησε από πίσω,
τον τσαμπουκά σου έσπασε, σε τσάκισε, αρχηγέ μου.
Τώρα, μου λεν, βολεύτηκες, έγινες ανθρωπάκι,
πήρες το μέρος του εχθρού, σε κάνανε δικό τους,
κι εγώ που ψάχνω ένα πως και κάποιον να πιστέψω,
μόνος γυρνάω στη γειτονιά, να βρω τον αρχηγό μου.
Τίποτα δεν έγινε, δικέ μου,
τίποτα δεν έμεινε, αρχηγέ μου.
