Αφ’ ότου εγεννήθηκα ο καημένος,
πάντοτε βασανισμένος.
Και αυτή η ατυχία μ’ έφερε σ’ απελπισία.
Αχ! αχ! Δεν το βαστώ.
Αχ! αχ! Θα τρελαθώ.
Ούτε τύχη, ούτε μοίρα
στον αιώνα μου δεν είδα.
Αμάν!
Αυτό το αχ! Όταν το πω ανάβω και δε σβήνω.
Αχ! Τύχη γιατί με δίκασες πίκρες να καταπίνω
Αμάν, αμάν!
Αχ! Αχ! Δεν το βαστώ.
Αχ! Αχ! Θα τρελαθώ.
Ούτε τύχη, ούτε μοίρα
στον αιώνα μου δεν είδα.
-Γεια σου Ασίκη!
-Γεια σου Λάμπρο με το ελυράκι!
-Αμάν παιδί μου!
