Είμαι ο πιο βασανισμένος
άνθρωπος μες στο ντουνιά,
χρόνια τώρα δικασμένος
να με δέρνει η απονιά,
να με δέρνει η απονιά.
Παν χαμένα τα πιο όμορφά μου χρόνια
αχ! μες στην φτώχεια και μες στην καταφρόνια.
Βάσανα πολλά με βρήκαν
μέσα στην παλιοζωή,
παν τα νιάτα, μαραθήκαν,
μ’ έφαγαν οι στεναγμοί,
μ’ έφαγαν οι στεναγμοί.
Παν χαμένα τα πιο όμορφά μου χρόνια
αχ! μες στην φτώχεια και μες στην καταφρόνια.
Πέρασα πολλές φουρτούνες
κι είμαι πάντα ναυαγός,
στην αγάπη προδομένος,
μ’ έφαγε ο κρυφός καημός,
μ’ έφαγε ο κρυφός καημός.
Παν χαμένα τα πιο όμορφά μου χρόνια
αχ! μες στην φτώχεια και μες στην καταφρόνια.
