Είμαι βοσκός μες τα δάση γυρνώ,
δίχως αγάπη κι ελπίδα θρηνώ,
σβήνω τον πόνο μου στη φλογέρα,
μα δίχως γέρνω, με νύχτα, μέρα.
Με τη φωνή σου τη γλυκιά,
σβήσε, φλογέρα, κάθε λύπη μυστικιά,
κάθε παλμό και στεναγμό,
σβήσε κάθε πίκρα, κάθε πόνο και καημό.
Μ’ ένα φιλί της μια ωραία βραδιά,
μου ‘δωσ’ ελπίδα κρυφή στην καρδιά,
μ’ άξαφνα μένω στο δάσος μόνο,
με συντροφιά της καρδιάς τον πόνο.
