Πως βλέπω απέναντι κανείς δεν ξέρει
και είναι αλήθεια τελικά πως έχω καταφέρει,
το βλέμμα μου,
το βλέμμα μου
σαν διαρρήκτης να γυρνά στα σπίτια που κοιτά.
Και την αόρατη τροχιά του βλέμματος θα βάψω
με χρώματα κι απάνω της τσιμέντο θα πετάξω
και ίσως ο ορίζοντας,
και ίσως ο ορίζοντας,
και ίσως ο ορίζοντας ξαναφανεί από ‘δώ.
Και στο βυθό του ουρανού τα δίχτυα θα πετάξω,
στης έγχρωμης προβλήτας μου την άκρη θα αράξω
κι όταν με βρει,
κι όταν με βρει,
κι όταν με βρει το δειλινό κεραίες θα μετρώ.
Τα σκουριασμένα σίδερα που τράβηξα απ’ τον τοίχο,
καθώς καμπάνες θα χτυπώ και συ θ’ ακούς τον ήχο,
ζεστός, να παίρνει στα ψηλά τα σύννεφα φωτιά.
Πως βλέπω απέναντι κανείς δεν ξέρει
μα είναι αλήθεια τελικά πως έχω καταφέρει,
σαν διαρρήκτης να γυρνώ στα σπίτια που κοιτώ,
σαν διαρρήκτης να γυρνώ στα σπίτια που κοιτώ,
σαν διαρρήκτης να γυρνώ στα σπίτια που κοιτώ…
