Χτυπάει τον μόνο η αυγή
που έχει τη λύπη ταίρι
Σπρωξιά γερή, μετωπική
μετά κανείς δεν ξέρει
Τον πόνο κάνει φυλαχτό
τους φόβους του αγαπάει
Στήνει τα βράδια, σκηνικό
κι όπου τον πάει, πάει
Απ’ τη μοίρα σου δραπέτης
λυτρωμένος μα και φταίχτης
ξαναγύρισες
Μια και δυο και τρεις και δέκα
σαν κορίτσι και γυναίκα
εσύ με φίλησες
Χτυπάει τον ξένο η αυγή
με τον καημό στο χέρι
Του τραγουδάει, του μιλά
την ξενιτιά του ξέρει
Κερνάει καπνό, φυσάει λυγμό
φέρνει στο νου του εκείνη
και γαληνεύει, την κοιτά
όταν τα μάτια κλείνει
