Μάνα, με λένε φθισικό,
μου λεν’, πως δε θα ζήσω,
μες στης Πεντέλης τα βουνά,
θα πα’ να κατοικήσω.
Θα εύρω σπήλαιο βαθύ,
να ‘ναι πίσσα σκοτάδι,
να βρίσκουμαι, μανούλα μου,
από ζωής στον Άδη.
Κι εκεί, μανούλα μου γλυκιά,
θα κατοικώ μονάχος
κι ο σύντροφός μου θα ‘ναι αυτός,
ο αραχνιασμένος βράχος.
Εκεί, μανούλα μου γλυκιά,
εις το υγρό το χώμα,
εκεί, θα αφήσω κόκαλα,
ζωή, ψυχή και σώμα.
