Ποια είν’ αυτή που κλαίει στ’ ακρογιάλι
και μ’ αγωνία τη θάλασσα κοιτά.
Είμαι η μάνα που έχω παλικάρι
και το ‘χουν πάρει μακριά στην ξενιτιά,
ο γιος μου έφυγε μακριά
και δεν ξαναγυρίζει πια.
Μην κλαις μανούλα μου γλυκιά,
θα ‘ρθει κοντά σου μια βραδιά,
θα ‘ρθει κοντά σου μια βραδιά,
μην κλαις μανούλα μου γλυκιά.
Μάνα, γιατί πονάς κι αναστενάζεις
και με το δάκρυ στα μάτια ξενυχτάς.
Είναι μεγάλος ο πόνος ο δικός μου
γιατί ο γιος μου δε φάνηκε ξανά,
τον πλάνεψε η ξενιτιά
και κλαίει η δόλια μου η καρδιά.
Μην κλαις μανούλα μου γλυκιά,
θα ‘ρθει κοντά σου μια βραδιά,
θα ‘ρθει κοντά σου μια βραδιά,
μην κλαις μανούλα μου γλυκιά.
