Αχ! ύστερα από τόσα χρόνια στην ξενιτιά
ξανά στην πόρτα του σπιτιού μου.
Άραγες θα με γνωρίσει η μανούλα μου;
Έξω αστράφτει και βροντά
βροχή αέρας μπόρα,
ποιος είσαι ξένε ξένε
που ’ρχεσαι που ’ρχεσαι
στο σπίτι τέτοια ώρα.
Είμαι για σένα άγνωστος
μην τυραννάς τον νού σου,
είμαι ένας φίλος που ’φερε
το γράμμα του παιδιού σου.
Πες μου γιατί με άφησε
το σπλάχνο το παιδί μου,
το έχω χάσει χάσει κι έχασα
κι έχασα το φως απ’ τη ζωή μου.
Γερόντισσα, δεν έπαψε
να σ’ αγαπά ο γιος σου,
κοντά σου θα ‘ρθει γρήγορα
να ξαναβρείς το φως σου.
Εγώ είμ’ ο γιος σου, μάνα μου
πέφτω στην αγκαλιά σου,
με είχε πλανέψει η ξενιτιά
μα γύρισα κοντά σου.
Μια τέτοια μέρα σαν κι αυτήν
ανάμνηση θα μείνει,
μάνα και γιος αντάμωσαν,
γλέντι που `χει να γίνει.
