Βουτάς στο κενό, σε ψέμα γυμνό.
Κρυφός γυρισμός δεν υπάρχει.
Σ’ υπόγειο στενό και φως σκοτεινό
χαμένος καιρός πια η μάχη.
Χωρίς ενοχή το χέρι σου εκεί,
στο στόμα που καίει και δαγκώνει.
Το τέλος εδώ κι αν μοιάζει τρελό,
χαμένος καιρός σε στοιχειώνει.
Τη νύχτα ανάβει πυρκαγιά
και κάνει σκόνη τα καρφιά
και μες στα δίχτυα του ο θυμός
όλα τα καίει.
Κι αν κάτι πάει να λυτρωθεί
κι απ’ τη φωτιά να μην καεί,
το παρασύρει ο καπνός
και καταρρέει.
Βουτάς στο κενό με βλέμμα χλωμό.
Η εικόνα μπροστά δεν αλλάζει.
Σε άδειο ουρανό κι αέρα νεκρό,
χαμένος καιρός, δεν χαράζει.
Χωρίς προσμονή μια κίνηση απλή
γλιστρά στα κρυφά βήμα βήμα.
Μπροστά σου γκρεμός και πίσω καημός,
χαμένος καιρός πια, τι κρίμα.
