Ο κόσμος μου θυμίζει
γρανάζι που γυρίζει
χωρίς να ξέρει γιατί.
Γρανάζι που γυρίζει,
που ξεφυσάει και τρίζει
σα μια τρελή μηχανή.
Ο κόσμος μου θυμίζει
ναυάγιο που αρμενίζει
σε θάλασσα πλαστική.
Ναυάγιο που νομίζει
πελάγη πως διασχίζει
ενώ δεν είναι πια εκεί.
Κι όταν δε με ορίζει
με κυνηγάει, με βρίζει
μα εγώ το σκάω σαν παιδί.
Ο κόσμος που βουίζει
παλεύοντας να κρύψει
τη νεκρική του σιωπή.
