Μόλις σταυρώσουμε τα ξίφη
στην πόλη πέσει η νυχτιά
θα περπατούν στους δρόμους μύθοι
γι΄αυτούς που φύγαν μακριά
Η νέγρικη κορνέτα θα ουρλιάζει
κι ο αυγερινός στην πούλια θα μιλά
η θλίψη σου αχ! πόσο στη δική μου μοιάζει
και πόσο στη δική τους μοναξιά
Θα κοκκινήσει τότε το φεγγάρι
κι ο μαύρος καβαλλάρης θα φανεί
θα προχωρήσει μ’ υψωμένο το σπαθί του
θα `ρθει εμπρός μου να σταθεί
