Σαν μαστουριάσω και γίνω
λιώμ’ από τη μαστούρα,
ξεχν’ όλα μου τα βάσανα
κι όλη μου τη σκοτούρα.
Με πίκρες και με βάσανα
με προίκισεν η φύση,
κι όλα περνούν και χάνονται
μόνο με το χασίσι.
Κι έτσι ησυχάζω και περνώ
κι ευφραίνω το κορμί μου
απ’ τη μαστούρα την πολλή
που ‘χω στη κεφαλή μου.
Εγώ μάγκας γεννήθηκα
και μάγκας θα πεθάνω,
και ας φυτρώσουν χασισιές
στον τάφο μ’ από πάνω.
