Τσακίστηκε ο μαστραπάς
κι έγινε πάλι σαματάς,
μες στης χήρας την ταβέρνα
με το κέρνα, ξανακέρνα.
Γιατί είπαμε γι’ αστείο
της μικρής, έλα στο θείο,
της μικρής, έλα στο θείο
της το είπαμε γι’ αστείο.
Τα κάνανε γυαλιά καρφιά
για μιας γυναίκας την καρδιά,
για τ’ αδύνατο το φύλλο
φάγανε οι μάγκες ξύλο.
Είπαν’ το Μανιό κυρία
κι άναψε η φασαρία,
κι άναψε η φασαρία
είπαν το Μανιό κυρία.
Αχ! πειράξαν’ τη μικρή
και το Μανιό τον μερακλή,
όλα αυτά τα παλληκάρια
είχαν άσχημα χαμπάρια.
Γιατί είπανε γι’ αστείο
της μικρής, έλα στο θείο,
της μικρής, έλα στο θείο
της το είπαμν γι’ αστείο.
