Είμαι μυστήριος μα τον Θεό,
το λένε όλοι, το λέγω κι εγώ,
έπεσα δίπλα πω-πω πω-πω και βολικό,
βρήκα το βάσανο, το δουλικό.
Είμαι μυστήριος και το καυχιέμαι,
άλλη απ’ τη γκόμενα δε συλλογιέμαι,
βάρδα μια τρίχα της πω-πω πω-πω μην αγγιχτεί,
γιατί κι ο Άδης μ’ έχει σκιαχτεί.
Ε ρε, μυστήριε κι όποιος μπορεί
να σε κοιτάξει, να το σκεφτεί,
όσο κι αν θέλει πω-πω πω-πω να φυλαχτεί,
σε καβγαδάκι, ωχ, θε να μπλεχτεί.
Βρε πως τσακώνομαι για `να μεράκι,
μη μου πειράξουνε το βασανάκι,
θέλω να πλένει πω-πω πω-πω στ’ αφεντικό
κι εγώ να παίρνω το ψιλικό.
