Φρεσκομπανιαρισμένος έμπαινε στην ταβέρνα
με μπαλωμένο ράσο, σαν πρόστυχη λατέρνα.
Το ψάρι ξεκοκκάλιζε, τής πείνας πεθαμένος
κι ύστερα και τα κόκκαλα, τα `γλυφε λιμασμένος.
Μεθούσε του καλού καιρού με τους λιμενεργάτες
κι έβαζε και στοιχήματα με πόρνες και προστάτες.
Βλαστήμαγε λατινικά, να μην καταλαβαίνουν,
εμάσαγε λόγια παχειά χωρίς να τον παχαίνουν.
Και σ’ ένα τζηναβόπαιδο που πρόσβαλλε τα θεία, πανάθεμα,
τον έπιασε απ’ τον γιακά και τού `θιξε την θεία.
Αυτός ο άγιος άνθρωπος, επέθανε, που λέτε, πανάθεμα,
και τώρα δεν υπάρχει πια και δε στεναχωριέται, πανάθεμα
