Όπως κυλάει ο ποταμός κυλάει κι η ζωή μου.
Έχει τα χρόνια για νερό, όχθες την αντοχή μου.
Αλλού θολώνει και γυρνά, χάνεται μες στη δίνη
κι αλλού καθρέφτης γίνεται και κλέβει τη σελήνη.
Αχ της ζωής μου ποταμέ, ζωή μου που σε χάνω,
σε τρώει η μαύρη θάλασσα μα τι μπορώ να κάνω.
Έχει κορμούς που πλέουνε και πέτρες που γλιστράνε,
έχει και μνήμες πέστροφες, που στην πηγή γυρνάνε.
Όνειρα ποταμόπλοια που κόπηκαν στη μέση
και αγκαλιές νερόλακκους, γυμνό κορμί να πέσει.
Αχ της ζωής μου ποταμέ, ζωή μου που σε χάνω,
σε τρώει η μαύρη θάλασσα μα τι μπορώ να κάνω.
