Έναν καιρό αλαργινό
έμοιαζε η μέρα σκοτεινό
μαύρο λουλούδι
στσι στράτες ρένανε θεριά
απού σου πνίγαν την καρδιά
και το τραγούδι.
Σουσούμι άγριο πολύ
καρδιά αλεξαντρινό γυαλί
σπαθί στη χέρα
του Σαραντάπηχου η θωριά
κι ήσφαξε τ’ άγρια θεριά
κι ήφεξε η μέρα.
Πήραν αρχόντοι την εξά
που ‘χανε χέρα ντως δεξά
έναν τελάλη
και με φωνή που όλα τ’ αυτιά
τα τρύπανε σαν σαϊτιά
ποιος να τα βάλει.
Κι όπως γοργά η ζωή περνά
του Σαραντάπηχου γερνά
το παραμύθι
μόνη παρέα κάθ’ αυγή
μια θύμηση και μια πληγή
μέσα στα στήθη.
Μια τέτοια άγρια θωριά
που ετρόμαζε και τα θεριά
ποιος ν’ αγαπήσει.
από μιαν ήρεμη ζωή
που ‘χε έγνοια μόνο το φαΐ
τι να κερδίσει.
Κι επήρε δίπλα τα βουνά
να βρει μαλλιά μα πουθενά
δε βρήκε πράμα
και δυο τον είδανε παιδιά
να κάνει μόνος στην καρδιά
το ύστερο τράμα.
