Θα ‘ρθω σαν καταιγίδα, ξαφνικά,
με φώτα αστραπή, στη συννεφιά,
ξέρω, δεν αντέχεις άλλο πια,
στη στάχτη σου φέρνω πάλι τη φωτιά και τον ιδρώτα,
ένα φιλί, μα πες μου πρώτα
αν μ’ αγαπάς όπως τα λάθη σου.
Πάντα θα βλέπεις πίσω μια σκιά
τα μάτια όσο κλείνεις πιο σφιχτά,
τρέξε μαζί μου τώρα μακριά
και δείξε μου αυτά που έκρυβες βαθιά
όλα τα χρόνια της σιωπής και του χειμώνα,
στον σκοτεινό σου τον αιώνα να φέρεις την ανατολή
και δείξε μου αυτά που έκρυβες βαθιά
όλα τα χρόνια της σιωπής και του χειμώνα,
στον σκοτεινό μου τον αιώνα να φέρεις την ανατολή.
