Σ’ ένα τσόφλι βάζω μέσα το σπόρο μου, γειτόνοι
μαζί του στέλνω λίγο ψωμί και τραγούδι που ημερώνει.
Τη θάλασσα και τον αφρό χάδι μητέρας κάνει
και τη στεριά την ύπουλη ένα απαλό φουστάνι.
Και στη χώρα σας σαν φτάσει ο σπόρος μου, γειτόνοι
λίγο νερό μονάχα δώστε, γερό για να φυτρώνει.
Λίγο να του μιλάτε μόνο κι αν δεν καταλαβαίνει
το wa habibi να του λέτε, γιατί ειν’ μικρό και κλαίει.
Σαν φυτρώσει και δέντρο γίνει ο σπόρος μου, γειτόνοι
στη σκιά του θα φιλιούνται δικοί σας απογόνοι
