Ο θάνατός μου είναι η ζωή σου
επί πτωμάτων άνθρωπε πατάς
σαν το κατράμι μαύρη είν’ η ψυχή σου
και όταν εγώ πονώ εσύ γελάς
Την καταδίκη του φτωχού για σκέψου
που υποφέρει μέσα στη ζωή
λιγάκι άνθρωπε μου λογικέψου
και σβήσε πια του μίσους την οργή
Βαθιά συμπόνια θα ‘πρεπε να δείξεις
και στο ζητιάνο που ‘διωξες σκληρά
και ας μη κοιτάς τα πλούτη σου να κρύψεις
μπορεί κι εσύ να νιώσεις συμφορά
