Χαρμάνης είμ’ απ’ το πρωί, πάω για να φουμάρω
μες στον τεκέ του Σάλωνα, π’ έχει το φίνο μαύρο
μες στον τεκέ του Μίχαλου, π’ έχει το σύρμα μαύρο.
– Γεια σου Μάρκο ντερβίση
Να κάτσω να μαστουρωθώ, να σπάσω νταλγκαδάκι
να φύγ’ η κάψα απ’ την καρδιά κι όλο μου το μεράκι
να φύγ’ η κάψα απ’ την καρδιά κι όλο μου το φαρμάκι.
Τέτοια ζωή που έκανα κι αυτή πάντα θα κάνω
σ’ αυτό τον ψεύτικο ντουνιά, ντερβίσης θ’ αποθάνω
σ’ αυτό τον ψεύτικο ντουνιά, ρεμπέτης θ’ αποθάνω.
Θα προτιμήσω θάνατο, το μαύρο δεν τ’ αφήνω
κι όπου θα βρίσκω αργιλέ, τη τζούρα μου θα πίνω
κι όπου θα βρίσκω αργιλέ, θα κάθουμαι να πίνω.
