Εκεί που δεν περίμενα,
ριζώσαν στην καρδιά μου,
ο Χάρος μου τα φύτεψε
βαθιά στα σωθικά μου.
Αν ήταν πάθη φλογερά,
με τον καιρό ξεχνιούνται,
του Χάρου όμως οι πληγές
ποτέ δε λησμονιούνται.
Όλα τα σπίτια του ντουνιά
είναι χαροκαμένα,
από του Χάρου τη φωτιά
και μαυροφορεμένα.
Γι’ αυτό κι εμένα έκαψε,
το σπίτι το δικό μου
και θα ‘μαι απαρηγόρητος,
μέχρι τον θάνατό μου.
