Νύχτωσε, μανούλα μου στο λέω δεν μπορώ.
Το στήθος μου πονεί κι ο βήχας με ταράζει,
μ’ αφήνει η ζωή κι ο χάρος πλησιάζει.
Άπονα με χτύπησε η μοίρα η σκληρή,
ν’ αφήσω το ντουνιά στα πιο καλά μου χρόνια
και τη γλυκιά μανούλα μου δίχως παρηγοριά.
Πάψε πια μανούλα μου να κλαις και να πονάς.
Δεν έχει γιατρειά όταν θα σε χτυπήσει,
θα σβήσω όταν φυσήξει ο πρώτος ο βοριάς.
