Μες στη ζωή βράδυ πρωί
περνούν οι μέρες δίχως όνειρα κι ελπίδες.
Μοίρα κακή και τραγική
μας έχουν δέσει της ζωής οι αλυσίδες.
Κάθε καημός και στεναγμός
το πρόσωπο μας το χαράζει μια ρυτίδα.
κάθε λυγμός και σπαραγμός
όλο μακραίνει της ζωής την αλυσίδα.
Και ντράγκα-ντρουν, και ντράγκα-ντρουν
δεμένους όλους οι αλυσίδες μας κρατούν.
Βαριά χτυπούν σαν περπατούμε
μα δεν τις βλέπουμε και ούτε τις ακούμε.
Όλο βαριές και πιο σφιχτές
οι αλυσίδες τα δυο μας χέρια τα πληγώνουν.
Και τις τραβάς μα δεν τις σπας
και βλέπεις τότε τα χέρια σου ματώνουν.
Τότε ποθείς να λυτρωθείς
ζητάς το χάρο να `ρθει να σε ξεκουράσει.
Γιατί αυτός, μονάχα αυτός
τις αλυσίδες της ζωής μπορεί να σπάσει.
Και ντράγκα-ντρουν, και ντράγκα-ντρουν
δεμένους όλους οι αλυσίδες μας κρατούν.
Βαριά χτυπούν σαν περπατούμε
μα δεν τις βλέπουμε και ούτε τις ακούμε.
