Ώρα που ο ήλιος τόξευε με πύρινες σαΐτες,
σταύρωμα του μεσημεριού τη μέση της ερήμου,
χειρονομώντας έντονα βάδιζαν δυο προφήτες
και λογοφέρνανε για το πως είναι ο θεός.
Έλεγε ο ένας, πως φωτιά είναι κι αστροπελέκι,
και σπίθιζε το βλέμμα του στων αματιών τις κόχες,
κι ο άλλος αποκρίνονταν που βάδιζε παρέκει,
κερήθρα μέλι είν’ ο θεός και μυγδαλιάς ανθός.
“Αν είν’ αλήθεια ο λόγος μου με του βοριά το χάδι,
θέλω τα όρη να σκιστούν” εφώναξε ο πρώτος,
κι “αν έχω δίκιο να γενεί τώρα πηχτό σκοτάδι”
απάντησε ο δεύτερος. Κι έγιναν και τα δυο.
“Σήμερα”, είπε ο θεός, “γέλασα απ’ την καρδιά μου”
κι εφώναξε τσ’ αγγέλους του να δουν τους ερημίτες.
“Πως κάνω χάζι αυτά τα δυο τ’ αληθινά παιδιά μου,
μελένια και ανήμερα όπως τα θέλω εγώ”.
