Δε θα μπω στην αγορά,
θα γλιστρήσω σαν σκιά
και θα μπω στους καφενέδες
που καπνίζουν ναργιλέδες.
Και θ’ ακούω από μακριά
σαν ξεκούρδιστα βιολιά,
τα τρωξίματα του γλάρου
στα ερείπια του φάρου.
Το φεγγάρι σου μια φέτα πορτοκάλι,
στο βυθό σου ο Αλέξανδρος κοράλλι.
Του Θεού ο γιος κοράλλι.
Μα στην άκρη της αυγής
οι καιροί της παρακμής
θα μου λένε ιστορίες
για τις άνομες λαγνείες.
Για εξόριστους Θεούς,
για ξυπόλητους τρελούς,
ηδονές μες στα σοκάκια
κι ανεκπλήρωτα μεράκια.
