Δεν το `λπιζα Αντώνη
δειλός για να πιαστείς
σε δέκα πολισμάνοι
για να παραδοθείς.
Δεν ήταν ένας μόνο
δεν ήταν ούτε δυο,
μόν’ ήταν δεκαπέντε
που πιάσαν το στενό.
Κρίμα σε σε Αντώνη
κρίμα στο μπόι σου
που έκαμες ρεζίλι
όλο το σόι σου.
Ρε Γιάννη άιντε στρίβε
ρε άμε στο καλό,
γιατί αν σε γραπώσω
σου παίρνω το λαιμό.
Αντώνη τ’ άρματά σου
δεν παίρνουνε φωτιά
μου κάνουν για λαμπάδες
για την Αγιά Σοφιά.
Ρε Γιάννη τ’ άρματά μου
είναι απ’ τα καλά,
ξέρω και τα τραβάω
βαράω στα γερά.
Ρε Αντώνη, δε μας παρατάς με τις μανήτες σου;
Πάψε ρε σαχλαμάρα, αφού με ξέρεις ποιος είμαι.
Δηλαδή τι θέλεις, να σε σηκώσω δυο μέτρα απάνω από τη γη;
Αφού `μαι τ’ Αντωνάκη που λένε.
Κι εγώ `μαι Γιάννης για να ξεύρεις.
“Για βάστα ρ’ Αντώνη, τράβηξε ρε σαχλαμάρα Γιάννη.
Βρε Γιάννη και Αντώνη
να μη μαλώνετε, αφού
είστε ντερβισάκια
και μαστουρώνετε.
Να δώσετε τα χέρια
και ν’ αγαπήσετε
και βάλτε το σαντούρι
για να γλεντήσετε.
Τα καλά τα παλληκάρια συναμετάξυ τους δεν παρεξηγούνται.
Άντε εβίβα! ”
Βίβα!
Βρε Γιάννη και Αντώνη
να μη μαλώνετε, αφού
είστε ντερβισάκια
και μαστουρώνετε.
Να δώσετε τα χέρια
και ν’ αγαπήσετε
και βάλτε το σαντούρι
για να μεθύσετε.
“Άντε εβίβα παιδιά!”
Εβίβα!
Εβίβα!
