Άρχισε ξανά να σκοτεινιάζει
πέρασε η ώρα κι είναι αργά
μου `λεγες θυμάμαι δεν πειράζει
να μας βρίσκει η νύχτα αγκαλιά.
Μα πες μου, πώς πέρασε η αγάπη
κι αν δεν είναι αγάπη, τότε τι ;
τι μας προκαλεί την αυταπάτη
πως θα είμαστε πάντοτε μαζί.
Έκλεισα τα μάτια να μη δω που φεύγεις
να μη σου φωνάξω μείνε εδώ
τώρα πια που σαν εχθρό σου μ’ αποφεύγεις
πώς μπορώ για αγάπη να μιλώ.
Οι πιο μεγάλοι χωρισμοί
γίνονται πάντα μες στη νύχτα
για να μη βλέπει η ψυχή
πόσο βαθιά είν’ η πληγή.
Για να μη βλέπει ο ουρανός
τα σύννεφα που μαζευτήκαν
μες στων ανθρώπων τις ματιές
και ρίχνουν θάλασσες βροχές.
Έφυγες την ώρα που γελούσα
πάνω που `χα πει πως σ’ αγαπώ
κι ό,τι μου `λεγες εγώ φορούσα
σαν το σταυρουδάκι στο λαιμό.
Έκλεισα τα μάτια να μη δω που φεύγεις
να μη σου φωνάξω μείνε εδώ
τώρα πια που σαν εχθρό σου μ’ αποφεύγεις
πώς μπορώ για αγάπη να μιλώ.
