Στο πάλκο αυτό ξημέρωσαν του έρωτα τραυματίες
τραγούδια που στοιχειώσανε στην άγια σιωπή.
Μέσα στα θυμιάματα και τις γνωστές αιτίες
τους μάγκες δοξολόγησαν κι αυτό που μου ‘χες πει
“Όσοι θα ζήσουν σε σπηλιές και μες στις ασωτίες
μονάχα αυτοί θα νιώσουνε την κάθε ανατροπή”.
Οι πρίγκιπες του τραγουδιού γράψαν την ύπαρξή τους
μες στις κρυστάλλινες σπηλιές και μέσα σε καπνούς.
Κι ήταν σαν επιτάφιος ολόκληρη η ζωή τους
στο πάλκο που ταξίδευε σε ξένους ουρανούς.
Οι πρίγκιπες της ερημιάς που κράτησαν μαζί τους
σα φάρμακο και σα γιατρό καημούς βυζαντινούς.
Ήταν αρρώστια μυστική κι ήταν επιδημία
να ζεις με χόρτα μαγικά μιας άγνωστης φυλής.
Να δοξαστούν οι άγγελοι κι η Παντοδυναμία
με νόμους που δεν έμαθαν ποτέ εισαγγελείς.
Κι αυτό που όλοι το ‘λεγαν βαριά παρανομία
ήταν το αποτέλεσμα μιας θείας εντολής.
