Όταν ο πλάστης σκεπτόταν το φως
ψηλά της μέρας να λάμπει το φως
είδε τα μάτια σου κάτω στη γη
και γεννηθείτω φωνάζει η αυγή
Όλα σου τα ‘δωσε ο Θεός μ’ απλοχεριά
και είναι όλα σου με κάδιο ζυμωμένα
μαλαματένια η ζεστή σου η καρδιά
και δυο μαρόνια που κοιτούν μονάχα εμένα
Πήραν τα μύρα την τόση ευωδιά
μαζί με πόθο κι αγάπης φωτιά
σ’ έφτιαξε ολόκληρη κούκλα χρυσή
κι ένα απ’ τα θαύματα είσαι και συ
Όλα σου τα ‘δωσε ο Θεός μ’ απλοχεριά
και είναι όλα σου με κάδιο ζυμωμένα
μαλαματένια η ζεστή σου η καρδιά
και δυο μαρόνια που κοιτούν μονάχα εμένα
