Απ’ τα βάθη της ερήμου πέρασες για να σωθείς,
βρήκες σπίτι και πατρίδα και λιμάνι να πιαστείς,
και λιμάνι να πιαστείς.
Έτσι νομίζεις, έτσι πιστεύεις
και δε λυγίζεις και παλεύεις.
Ο δρόμος είναι δίχως τέλος,
η φυλακή χωρίς κελιά,
ο χρόνος μοιάζει με το βέλος
που σημαδεύει τα πουλιά
στο πιο γλυκό φτερούγισμα,
στο πιο γλυκό φτερούγισμα.
Απ’ τα πέρατα διωγμένος, πρόσφυγας απ’ το Ιράν,
σ’ άλλη γη νεοφερμένος και αμήν, αμάν, αμάν,
και αμήν, αμάν, αμάν.
Έτσι νομίζεις, έτσι πιστεύεις
και δε λυγίζεις και παλεύεις.
Ο δρόμος είναι δίχως τέλος,
η φυλακή χωρίς κελιά,
ο χρόνος μοιάζει με το βέλος
που σημαδεύει τα πουλιά
στο πιο γλυκό φτερούγισμα,
στο πιο γλυκό φτερούγισμα.
