Όπως σε θέλω σ’ ονειρεύομαι,
σβήνω τα φώτα κι αργά σε γεύομαι,
όπως σε θέλω σε φαντάζομαι,
με το μυαλό μου ξανά διχάζομαι.
Και τότε η νύχτα παίρνει διάσταση
από τον Άδη ως την Ανάσταση
κι από το λίγο μέχρι το άπειρο
και τότε η νύχτα φέγγει επ’ άπειρον
και τότε η νύχτα φέγγει επ’ άπειρον.
Όπως σε θέλω σ’ ονειρεύομαι,
μαζί σου είμαι κερί που καίγομαι,
όπως σε θέλω σε φαντάζομαι,
γίνεσαι ρούχο που το σκεπάζομαι.
Και τότε η νύχτα παίρνει διάσταση
από τον Άδη ως την Ανάσταση
κι από το λίγο μέχρι το άπειρο
και τότε η νύχτα φέγγει επ’ άπειρον
και τότε η νύχτα φέγγει επ’ άπειρον.
