Εφταίξαμε κι οι δύο, εγώ το πιο πολύ,
για το στερνό αντίο, για το στερνό φιλί,
μα κάθε που βραδιάζει στο σπίτι τ’ ορφανό,
η ερημιά με σφάζει, σε ψάχνω και πονώ.
Όσα ‘γίναν λησμόνα τα κι έλα γείρε εδώ ‘να
το κεφάλι στα γόνατα σαν παιδούλα ξανά,
να σ’ αγγίξει το χέρι μου που `χει μείνει νεκρό,
τρυφερό καλοκαίρι μου, καλοκαίρι πικρό.
Εφταίξαμε κι οι δύο, εγώ το πιο πολύ,
ναυαγισμένο πλοίο εγίνηκε η ζωή
μα κάθε που νυχτώνει και το κλειδί γυρνάς,
το στήθος μου ματώνει γιατί κι εσύ πονάς.
Όσα ‘γίναν λησμόνα τα κι έλα γείρε εδώ ‘να
το κεφάλι στα γόνατα σαν παιδούλα ξανά,
να σ’ αγγίξει το χέρι μου που `χει μείνει νεκρό,
τρυφερό καλοκαίρι μου, καλοκαίρι πικρό.
